Το Δάσος της Βασιλικής

Το Δάσος της Βασιλικής ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της Μάνης και είναι συνδεδεμένο με τους Μανιάτες, οι οποίοι το θεωρούν ως το δικό τους δάσος. Τόσο για τους Μανιάτες όσο και από τους κατοίκους της Λακωνίας και της ευρύτερης περιοχής το δάσος είναι συνδεδεμένο, αφ’ ενός, με την αναψυχική του σημασία και, αφ’ ετέρου, με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα, η οποία παρουσιάζει μεγάλο επιστημονικό και βιολογικό ενδιαφέρον.

Η ασύγκριτη σε κάλλος ορεογραφία αναδεικνύει φυσικές ομορφιές, το συνεχόμενο αλπικό τοπίο έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει αλπινισμό, τα μονοπάτια, οι δασόδρομοι και τα ρέματα προκαλούν οικολογικό και πεζοπορικό ενδιαφέρον.

Η πανελληνίως γνωστή ύπαρξη της Ι. Μ. Παναγίας της Γιάτρισσας, τα εξωκλήσια του Προφήτη Ηλία στην υψηλότερη κορυφή 2.407 μ., του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Παντελεήμονος προκαλούν θρησκευτικό ενδιαφέρον. Τα ανωτέρω στοιχεία σε συνδυασμό με το δροσερό και υγιεινό κλίμα, το άρωμα των πεύκων και τη γαλήνια ησυχία, αποτελούσαν ανέκαθεν πόλο έλξεως ενός μεγάλου αριθμού παραθεριστών από τη Μεσσηνιακή και Λακωνική Μάνη, αλλά και άλλες περιοχές των αναφερόμενων κυρίως δύο (2) νομών, ενδιαφέρον που έχει σχέση με ξεκούραση, αναψυχή και ανάρρωση.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι πριν αναπτυχθεί ο τουρισμός στις παραλίες, το Δάσος Βασιλικής προσέλκυε μερικές χιλιάδες παραθεριστές κάθε καλοκαίρι. Στη συνείδηση του λαού το δάσος Βασιλικής λειτουργούσε κυρίως ως κέντρο παραθερισμού, ενώ ως δεύτερη συμπληρωματική δραστηριότητα μπορεί να θεωρηθεί η χορήγηση άδειας υλοτομίας μερικών δένδρων πεύκης σε υλοτόμους-ξυλουργούς, κατοίκους της κοινότητας Εξωχωρίου, προκειμένου οι τελευταίοι να κατασκευάσουν και να εμπορευθούν κυρίως ξύλινα νεροβάρελα αλλά και άλλες ξυλοκατασκευές οικιακών σκευών για τις ανάγκες βασικά των παραθεριστών.

Οι παραθεριστές συγκεντρώνονταν πριν αλλά και μετά τον πόλεμο του 1940. Παλαιοί παραθεριστές και υλοτόμοι αναφέρουν ότι παραθέριζαν περί τα 4.000 άτομα από τα γύρω χωριά. Ο δασονόμος της περιοχής το 1935 καταγράφει 1.500 παραθεριστές. Ο παραθερισμός γινόταν στις θέσεις Δράκος, Καρτήλιο, Λάκες Βασιλικής, Άγιος Δημήτριος και Παύλη.

Το υψόμετρο στις θέσεις αυτές κυμαίνεται από 1.300 έως 1.500 μέτρα. Ο περισσότερος πληθυσμός έμενε σε πρόχειρες καλύβες φτιαγμένες από κλάρες, ξύλα και σκεπασμένες με φλούδες από πεύκα. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν τα νάιλον. Όσοι είχαν οικογενειακή παράδοση παραθερισμού είχαν κατασκευάσει πέτρινες καλύβες. Αξίζει να σημειωθεί ότι για τις διατροφικές ανάγκες αυτού του πληθυσμού, καθημερινά ανέβαιναν με ζώα μανάβηδες από τα διπλανά χωριά και πουλούσαν διάφορα κηπευτικά, έφερναν ψωμί, ακόμα και ψάρια.

Του δρος Παναγιώτη Μπαζίγου Γενικού Δ/ντή Περιφέρειας Πελοποννήσου

06/10/2011